Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Wat er allemaal veranderd is

Het is lang geleden dat ik een blog heb geschreven en in de tussentijd is er veel gebeurd. Van een Montessori peuterspeelzaal zijn we overgegaan naar een Montessori dagopvanggroep en dat heeft wel de nodige voeten in de aarde gehad. Het is een wereld van verschil met als enige overeenkomst de leeftijd van de kinderen. De voorbereide omgeving, het dagritme, de tijden, alles is veranderd. In en rondom de groepsruimte moest alles aangepast worden, zoals een slaapkamer, een wasmachine en droger, een zone waar gegeten kan worden met 16 kinderen en ook de buitenruimte moest aangepast worden. Maar na jarenlang experimenteren en telkens weer aanpassen zijn we erin geslaagd om een veilige, huiselijke, toegankelijke en uitdagende plek te creëren, waar jonge kinderen en hun ouders zich thuis voelen, waar alle ruimte is om te spelen, te leren en te ontdekken, maar ook om te rusten en je terug te trekken. Terugkijkend op mijn ervaringen in de peuterspeelzaal en het lezen van mijn oude blogs, kom
Recente posts

sint en kerst

de maand december is ieder jaar weer een hectische tijd. de meeste kinderen beleven het sinterklaasfeest voor het eerst bewust en het moet toch allemaal heel vreemd voor ze zijn. ineens komt er op een boot een man uit spanje met pieten en een wit paard en hij brengt, als je geluk hebt, elke dag iets in je schoen. als ouders verstandig zijn, krijgen de kinderen natuurlijk niet iedere dag iets in hun schoen. en als de ouders nog verstandiger zijn, is het een kleinigheidje en worden de echte cadeautjes voor 5 december bewaard. wij zijn nederlanders en wij vieren sinterklaas, maar met al die kinderen van expats in je groep tegenwoordig, ontkom je er niet aan om ook wat over de kerstman te vertellen en dat maakt het allemaal nog ingewikkelder voor iedereen. ik vind het een leuke tijd, maar ik ben altijd weer blij als het weer voorbij is. er wordt slecht geslapen, iedereen kan wat minder hebben, kortom het is allemaal veel te spannend voor de meeste kinderen. de enig en oudste kinderen bele

de zandtafel

sinds kort hebben we in de gang een zandtafel. ik heb er allerlei autootjes bij gekocht, waar vooral de jongens naar hartelust mee kunnen spelen. het is erg leuk om de kinderen te observeren terwijl ze met het zand spelen. er worden boerderijen of dierentuinen aangelegd, wallen gebouwd en wegen. het hangt erg af van de leeftijd van de kinderen hoe het spel zich ontwikkelt. heel jonge kinderen hebben niet veel nodig. ze pakken een auto en beginnen rond te lopen en iedereen die erbij komt, sluit zich aan bij het spel en begint ook rondjes te lopen. soms met geluid, soms gewoon zwijgend. de meisjes in de film gingen een taart bakken. ze gingen er helemaal in op en het werd steeds lekkerder. kleine kinderen en zand horen bij elkaar. het is goed voor het ontwikkelen van hun fantasie, maar ook voor hun motoriek. het is fascinerend voor kinderen als iets telkens van vorm verandert en dat zij daar invloed op hebben. zij kunnen het vormen tot wat ze maar willen. af en toe een emmer zand erbij m

concentratie

de botanische puzzels zijn voor veel kinderen heel aantrekkelijk en ze vinden zelf altijd nieuwe uitdagingen. behorende bij de puzzels hebben we kaarten waarop de figuren in lijn getekend staan. ze kunnen daar de verschillende delen opleggen. dat is natuurlijk moeilijker dan in het sjabloon en het vereist dan ook fijn-motorische vaardigheid. heel precies de stukjes neerleggen zonder dat de andere stukken weer verplaatst worden is erg moeilijk voor een jong kind. noa maakte het zichzelf nog moeilijker. zij legde de delen van het paard los op de tafel en ze gaf niet op tot het perfect lag. ze straalde toen ze het voor elkaar had. dat is de grootste beloning voor een kind: het is gelukt. daar hoeft niemand "goed zo" aan toe te voegen

pasta maken

op een woensdagmorgen kwam de vader van madelief bij ons pasta maken met een heuse pastamachine. het was eigenlijk een drukke ochtend, met een oudergesprek en het afscheidsfeest van een 4-jarige, maar het was alsof we dit iedere dag deden, want het liep op rolletjes. eerst legde hij uit, dat pasta gemaakt wordt van meel en eieren en dat we dat samen zouden gaan maken. het meel werd afgewogen, de eieren werden geklutst door de kinderen en daarna werd er flink geroerd en gekneed. toen moest het deeg natuurlijk even rusten en dat was het moeilijkste deel, want wachten en peuters hoort nu eenmaal niet bij elkaar. eindelijk konden ze aan het werk en kreeg iedereen een stukje deeg en konden ze hun enthousiasme in het deeg kneden. het vergroten van het deeg in de pastamachine en het daarna ontstaan van de lange herkenbare slierten vonden alle kinderen fascinerend en al gauw hingen een paar stoeltjes vol met slierten en waren we de trotse bezitters van echte pasta. ik heb voor iedereen een zak

zorgen voor de groep

tijdens het werken is er naast individuele momenten, ook een vast moment voor eten en drinken. wij serveren dan diksap of een snack in de vorm van crackers, rijstwafels of peperkoek. vaak zijn er kinderen die daar spontaan bij willen helpen. het begint natuurlijk met het tellen van het aantal kinderen. de glazen worden geteld en klaar gezet. het inschenken van de diksap in al die glazen is een heel precies werkje en vraagt opperste concentratie van het kind. de peperkoek wordt in stukken gesneden en in een mandje gelegd. vervolgens wordt alles geserveerd. drie kinderen delen uit in de kring of, als we niet in de kring gaan, brengen het naar de kinderen toe, die aan het werk zijn. iedereen vindt het leuk om met het karretje op wielen (van de vlooienmarkt) door de klas te lopen en voor de anderen te zorgen. zelfs het meest verlegen kind vindt het heerlijk en wil het best samen met een ander doen.

samen thee drinken

het theewerkje is erg populair bij alle kinderen in onze peutergroep. we hebben het, sinds het in de groep staat, echter wel wat aan moeten passen. geregeld sneuvelde het theepotje en om dan telkens opnieuw een klein formaat te vinden, was niet zo eenvoudig. uit practische overwegingen maken de kinderen daarom nu gebruik van een metalen kannetje. de kopjes hebben we vervangen door theeglazen en de kruidenthee korrels zijn nu echte theezakjes met zoethoutthee (die is van nature zoet en de meeste kinderen vinden het lekker). we hebben er zelfs een kookwekker bij staan om te zien (en te horen) hoe lang de thee moet trekken. het is een complex werkje: water halen, het volle potje naar de tafel dragen, theezakje erin, wekker opdraaien, wachten, roeren en theezakje eruit halen, voorzichtig inschenken, opdrinken en daarna alles afwassen en weer opruimen. het twee-jarige kind gebruikt dit werkje om te leren schenken. het oudere kind gebruikt het om het fenomeen van het veranderen van water in