op een woensdagmorgen kwam de vader van madelief bij ons pasta maken met een heuse pastamachine. het was eigenlijk een drukke ochtend, met een oudergesprek en het afscheidsfeest van een 4-jarige, maar het was alsof we dit iedere dag deden, want het liep op rolletjes. eerst legde hij uit, dat pasta gemaakt wordt van meel en eieren en dat we dat samen zouden gaan maken. het meel werd afgewogen, de eieren werden geklutst door de kinderen en daarna werd er flink geroerd en gekneed. toen moest het deeg natuurlijk even rusten en dat was het moeilijkste deel, want wachten en peuters hoort nu eenmaal niet bij elkaar. eindelijk konden ze aan het werk en kreeg iedereen een stukje deeg en konden ze hun enthousiasme in het deeg kneden. het vergroten van het deeg in de pastamachine en het daarna ontstaan van de lange herkenbare slierten vonden alle kinderen fascinerend en al gauw hingen een paar stoeltjes vol met slierten en waren we de trotse bezitters van echte pasta. ik heb voor iedereen een zakje gevuld, maar ik ben bang dat het thuis niet meer te koken was. in de warme handjes waren de slierten helaas weer in hun oorspronkelijke vorm teruggekeerd, maar dat maakt niet uit, want het gaat om de ervaring. de volgende keer koken we de pasta in de klas en eten we het meteen op. het was een genot om te zien hoe montessoriaans deze vader was en hoeveel geduld hij had om de kinderen alles zelf te laten doen. het is mooi om te zien, hoe het ene kind meteen mee wil doen en het andere kind alleen wil toekijken. hoe de een snel klaar is en de ander niet van ophouden weet. ze zijn zo verschillend, maar ook zo zichzelf. een zeer geslaagd project met veel leermomenten.
Reacties
Een reactie posten