op de vlooienmarkt kocht ik lang geleden een appelschiller voor 90 cent. door aan een hendel te draaien werd de appel rond gedraaid en langs een mesje geleid, waardoor keurig het schilletje eraf ging. de kinderen vonden het prachtig, maar afgezien van het behoorlijk gevaarlijke mesje, was het ding van niet al te stevig plastic. dus na vele geschilde appeltjes, brak plotseling de hendel af. groot verdriet natuurlijk bij de kinderen. via google (appelschilmachine) vond ik een professioneel apparaat en dat werd na een aantal weken bezorgd. het was een tovermachine, want niet alleen is de schil eraf na het draaien, maar de appel is ook in spiraalvorm gesneden. het allerknapste is het, als je de schil zo voorzichtig eraf neemt, dat ie helemaal aan elkaar blijft zitten. de prijs stond in geen verhouding tot de eerste machine, maar dat mocht de pret niet drukken. achteraf was het elke cent waard, want het is veel degelijker en veiliger, dus de oudere kinderen kunnen het (bijna) helemaal zelf.
in de klas staat een bak met slakken. het is het goedkoopste werkje van allemaal, want de slakken en de aarde uit de tuin kosten niets. ik weet niet meer hoe het is ontstaan, maar we hebben het al jaren. meestal begint het met een of twee slakken, maar al gauw brengen de kinderen er meer mee en worden er kleine slakjes geboren. we weten niet wat ze eten, want wat we er ook aan slablaadjes, plantjes of koolbladeren in leggen, ze eten er niets van. waarschijnlijk halen ze voeding uit de aarde, dus regelmatig ga ik met een aantal kinderen de tuin in om het zand en het groen te verversen. een poos geleden vond een kind het zielig dat de slakken niets aten en ze had er kleine stukjes gekleurd papier in gelegd. "eten" voor de slakjes, zei ze. een van de pas geboren slakjes at het papiertje op en omdat zijn huisje nog helemaal doorzichtig was, zagen we het paarse papiertje in zijn buikje zitten. prachtig om te zien, maar ik heb wel uitgelegd dat slakjes niet kunnen groeien van papie
Reacties
Een reactie posten